Светлана Котевска – ПРОЕКТ: ШТО (МИ) НЕДОСТАСУВА

by Поетска планета
На светот му недостасува човечност
на светот му недостасува праведност,
на светот му недостасува безгрижност,
на светот му недостасува
разбирање меѓу луѓето,
трпеливост меѓу луѓето,
искреност меѓу луѓето.
Љубов меѓу луѓето!
Некому деновите од детството
за миг што изминале,
некому годините од животот
брзо што поминале,
некому луѓето засекогаш што заминале.
На секој му недостасува некој,
да го држи цврсто за рака.
На секој му недостасува некој,
кој ќе биде тука и за убаво и во мака.
На секој му недостасува некој,
да го разбере, да го утеши, да го слушне,
во прегратка искрена, силно да го гушне.
Некому убав збор, убава мисла.
Некому поглед нечиј мил,
насмевка среќа што зрачи.
Некому повеќе верба во себе си.
Некому повеќе надеж.
Во овие тешки времиња,
како камен на гради тежи векот,
љубов му недостасува на светот.
Премногу себичност
премногу дволичност,
премалку љубов вистинска има,
во нечии срца секогаш е зима.
Луѓето креваат ѕидови меѓусебе,
полни гнев, омраза и инаети.
Од завист и љубомора,
во срцата свои нижат камења студени.
На светот најмногу љубов му недостасува
со топлина и нежност срцата да ги стопли
само љубовта може сите ѕидови меѓу луѓето
да ги сруши, да ги стопи.
И сите материјални богатства на светот
не вредат ниту денар,
љубов во срцето ако немаш.

Оливера Станковска: РАЗГОВОР СО ЖИВОТОТ

by Поетска планета
Несвесни за своите чекори,
како во бунило,
сал одек се слуша
во кругот на времето
(чуден круг низ тунелот на животниот лавиринт)
неизвесноста се поигрува,
не мами во нови надежи
и надитрени зачекоруваме,
но чекорот запира
и помислуваме – тука е крајот,
несвесни дека постои само напред
и нема враќање назад,
точка ставаме,
но точката во запирка преминува
и нашето наивно талкање продолжува
до еден момент на радост,
до трошка среќа
која надеж во вените ни вбризгува,
та ни се присторува
дека до облаците сини ги допираме
и врвот го досегнуваме
се до мигот,
кога запирката точка станува.
Преплашени
дека сè има свој почеток и крај
лакомо го дојадуваме
краешничето од животната погача
и спас бараме во љубов бескрајна,
за неа молиме
и за момент се запрашуваме:
Дали љубовта доаѓа како одек
на нашата длабока молитва,
од нашите воздишки тешки
кои повремено од душата се откорнуваат,
дали љубовта е плод на нашето постоење
и дали љубовта
точката во запирка ја претвора,
а се друго е илузија!?

Radmila Stanković: Odabrana ili prognana

by Поетска планета
Ti me još ljubiš onim usnama u oluji dodira, između sjaja i tamne
zablude.
A, glas kojim se dozivamo i tišina kojom se pozdravljamo
u predvorjima beskonačnosti, jos ne dočekase svitanja.
Ja vežem ruke za tvoje želje, zarobljena u vosku divljeg meda
za tebe đavolski lepa,
po potrebi čedna i nestvarna, ali uvek samo tvoja.
U tvojoj sam pesmi rođena i u tvojim očima zarobljena.
Ja sam lažna spoznaja svih tvojih nemira,
kiša u praznim prozorima, neuhvatljiva i nedodirljiva.
Zarobljen sam odraz u tvojim ogledalima
odabrana ili prognana ?
Samo mi reci, da sam još tvoja !
Tamo gde spokoj prestaje, gde nebo zemlju tek ovlaš dodirne,
gde se ljube kišne kapi između sna i buđenja,
na dnu srca gde se tuga sakriva
Pošalji vojsku svojih pesama
i zagrli me toplim dodirima
na plavim jastucima našeg vremena.

Живко Деспотоски: КУЌА НА РИДОТ

by Поетска планета
Не беше ваква како што е сега
цела заградена од сите страни,
никој немаше пристап во дворот
само ние тукашните, родените,
се’ беше хармонично подредено
домаќински како што прилега средено.
Отпосле почнаа расправиите, делбите
кој повеќе да присвои за себе,
се почна одвнатре од покуќнината
од јамболиите во разбојот ткаени,
не остана ништо за делење
само мувлосано со вошки ткаено ќебе,
и тоа на половина делено
да не можеш да се покриеш самиот себе.
Потем и плотарникот на средина се дели
остана одградена и секој влагаше од сегде,
и покривот и таванот на средина се руши
остана куќата без диреци и без трупци цели,
внатре владее штама и смртта демне од негде
сал во ќеларите сеќавањето самото се гуши.
Куќата на ридот не е веќе наша своина
секој фатил во делечина и ни трага не се знае,
ништо немаме од завист од нашата дедовина
сал споменот во фотографиите покриен со прашина,
во мувлосан долап созли мачни рони
во својата смртна постела во пепел смален.

Гордана Каракашовска: Зимски дрвја

by Поетска планета
Има денови кога солзите сами течат
како оловни мориња паѓаат
го прободуваат срцето
паѓаат како страшни громови
и се трупаат, се трупаат
како лоши зборови, како тешки спомени
скаменети сме како кипови во тие денови
мајка ми и нејзините нови пријатели само кимаат
кимаат, кимаат долго со главите во сонот
тогаш не знаев дека таа е мртва
пукам како стакло што пука
а Јејтс во мене рецитира без престан, без престан
не можам без него, без тебе
но, нема спасение за нас
затоа почивај во мир ти моја скапа, вистинска љубов
цела ноќ во мојата кујна се обидувам да излезам од овој тежок живот
како дрво во зима сум
имам 47 ќерки
има велам:
ништо, ништо што е вистинско не може да не живее
кога ќе бидам излечена, кога ќе си отиде тагата
кога ќе почне да исчезнува тагата
нема да можеме да ја слушнеме како си оди

Саво Костадиновски: Патешествен судбопис

by Поетска планета
Се уверив
дека светот ме сака
оти со безброј патишта ме удостои
како тој да знае
за огнот во моето срце
за круната што ја имам
на сите патешествени царства
па колку и да биле судбоносни
Се уверив
дека насекаде во светот
до каде што посеав патешествено семе
остана понекој лирски симбол
како знак на моето постоење
а по патиштата ме сретнувале
и такви песни
– страдни за поет
што во себе носи
блажен и кален дух
Со речникот на прогонството
и наречниците така ми запишале
во секоја селидба
со судбини да се китам

Ели Маказлиева: ДОНЕСИ МИ КНИГИ

by Поетска планета
Донеси ми книги коњанику
Сите години тие ми ги лапнаа
Сите мечти ми ги исполнија
Сета љубов ми ја украдоа.
Донеси ми книги коњанику
Нека раскажуваат за тагата
Нека пеат за љубовта
Нека танцуваат на музиката.
Донеси ми книги коњанику
Во облик на жена престори ги
Во историјата закопај ги
Сите мисли потисни ги со корици,
сите сомнежи разреши ги со вистини.
Донеси ми книги коњанику
Подај рака на планината
да те крене ноќва кон месечината
да те озари утре сончевината.
И не заминувај
без збогум да кажеш.
Не си оди
без товар со себе да вратиш.
Не бегај
без аманет да фрлиш,
на товаров благослов да пратиш.

Митре Мангоски Радождански: ДРВО НА ЖИВОТОТ

by Поетска планета
Пејзажот го нанижува твојот глас;
во дланките мирно езеро држиш,
синиот час во ноќта се спушта
пауновите пердуви ги крунисува.
Надежта со смалува растојанието
помеѓу ноќта и денот,
минувајќи низ невидливото
зборовите го бојат кадифеното небо.
Како разден се исправам
пред моќниот шум на градот
со единствениот совршен трепет
во корабите на нескротливото време.
Фрагментот е доза на моментот
меѓу мислата и зборот
во цутовите на огненото дрво
повторно се гледаме во ренесанса.
Како витез на едно совршено бегство
заковајте ме за дрвото на животот!
Оставете ми ги иглолисните зборови,
со кои нејзе ја довикував.

ПИСМО ВЕЧНОМ ОВИДИЈУ

by Милан ОрлићПоетска планета
Уочи мартовских ида, увек се радо сетим Avgustus-е: Тебе и Твојих посланица са Понта. Отворено говорећи, немаш Ти за чим
жалити, драги мој пријатељу. Морски ваздух, тамо у Томима,
како чујем – оздрављује. Сарматским луковима
у лову, досаду
убијаш. Вежбама говорништва, вином и лепим
Дачанкама, доколицу
прекраћујеш. Чиме још да Те утешим?
Или обрадујем?
Град, у који се никада нећеш вратити, све више личи,
веровао или не, на сатанин рај а књижевност, што рече наш Милош,
на турнир грбаваца. Поодавно је песмотворство
пуки занат
постало, и то у изумирању. Скоро мртвим,
тим језиком
говори још шачица изопштених. Готово да и
не знам ниједног
песника који не личи – да ли се изненађујеш? –
на Тедовог гаврана.
Чим прослове о љубави, још једна ајкула
заплива светом.
Веруј да ни мени, орлу небопарном, како волиш – подсмешљиво –
да ме називаш, није нимало лако. Колико сутра,
ако не већ данас,
поезију више нико нити пише, нити чита.
Читају се, зато,
поруке са твитера, инстаграмске сличице очима
гутају: страсно
и незајажљиво.Толико је још од преголемог
царства песништва
– преостало. И шта би ти, данас-и-овде,
уопште радио?
Смишљао рекламне слогане за ноћ
рекламождера?
Ординирао у некаквој књижевној агентури?
У тужној редакцији
месног таблоида животарио? Веруј ми, часни
наш и вечни
Овидије, добро је Теби, тамо, у Томима.

Дојран

by Блаже КонескиПоетска планета
1.
На брег има сенчест јаор
– сиња водо, сињо небе! –
Ој девојче што те видов
при стариот јаор тебе!
Кај се најде твоја личост,
кај си расло вита снага?
Во очи ти небо спие
и езерска модра далга.
Низ твоите долги клепки
златно сонце свила точи.
Сиња ми е сета душа
од твоите сињи очи.
2.
„Да гo видам езерото
како фрла далги, далги . . .”
Што в жална песна се рекло
сега за вистина ми е:
како што срцето в гради
далrата в брегови бие.
3.
Модри ридје, крају свиден,
да би секој вас ве видел!
Да би дошло мало дете,
в грсти вода да си лее,
со камчиња да си игра,
крај езеро да се смее.
Да би дошло лично моме
што го чудна желба влече,
крај езеро да се запре
кога паѓа сиња вечер.
Та момето и момчето
крај езеро ќe се сретат.
Hоќe далга ќe им шепне
и ѕвездите ќe им светат …
Мене ми е уште болка,
на срцево жал ми иде —
толку младост да поминам
а езеро не бев видел.
Крај тополи јас сум стоел
над тажната штама водна.
Јас не знаев колко лична
е земјата моја родна.
4.
Чунчето среде ме носи,
езеро ширно се плиска —
сонцето в далга се дроби
на дробни зрнца од бисер.
Да можев — и да ги зберам
овие мониста в рака,
јас би ги чувал за таја
најмногу што ќe ја сакам.
5.
Види — езероно се разлета,
рашири далги — крилја,
оно во мила игра се гони
со птица лекокрила.
Птицата над него ниско ќe слезе,
бели пењи ќe сиrне —
оно со смеа горе се фрла
и сака да ја ститне.
Но веќе птицата в сонце се топи,
клика под небо вишно
а пак езерото долу се спушта
и сузбивано дише.
Никогаш, езеро, леката птица
не можеш ти да ја стигнеш.
Со тебе таа подбив се бие —
слободна, кликтава, дивна!
6.
Арно — со стариот рибар
на 6per да заседнеш вечер,
виното пред вас да тлее
и збор по збор да тече.
Зборот е негов трпок,
со влага езерска пропит,
на чело бранот му врезал
тежок и опален опит.
А уште поарно — в чунче
со момче рибарско да си,
што мерно подиrа весла
и песна рибарска гласи.
Душата негова жедна
сончева топлина пила.
Од млада става му бие
за живот надеж и сила.
7.
Зад планиње сонце зајде,
на езеро сенка лега . . .
Збогум Дојран! Пат ме чека,
треба, треба да се бега.
Наугоре патот оди,
го достигнав вeќe ридот,
и се свртив — уште еднаш
езерото да то видам.
Јас не можев да се делам
од опулот негов модар —
назад, назад тој ме вика
а јас треба да си одам.
Се издишив rласно тогај —
зошто минеш клето време…
Ој девојче сино око,
барем тебе да те земев!
Барем тебе да те имав,
би сум одел сеrде ведар —
в твојте очи би се вѕирал,
езерото би го гледал.