Да ја започнам бајката во која мојата фамилија се состоеше од мајка ми Кристина, сестра ми Славица…Принцеза ја викавме…бидејќи ни раскажуваше бајки навечер…брат ми Драган Голубарот, го нарековме, затоа што ги обожаваше гулабите скришум ги чуваше во подрум, без да знае мајка ми и помалиот брат Илчо Локумот бидејќи сите го сакавме…беше најмалиот во фамилијата! Мене ме викаа Сузана Дрвен адвокат. Бидејќи многу зборев. Секој пат кога ке ги повторуваме детските сеќавања, со солзи се смееме имитирај ки ги случувањата.
Шароликата зграда од разни комшии, беше драматична, така да еден ден ја прашав мајка ми:
– Мамо што има Геновева комшивката од петти спрат на главата, нешто има големо, и зошто се намирисува толку многу кога поминува по скалите, нагоре надоле?
– На главата има гнездо за птици! Одговори со смеа! А, мирисот го става да не дојде никој до неа и ја украде птицата.
Аха, значи има птица, а каква е таа птица, ја праша Илчо. -Златна е, му одговори.
-Можам ли јас да ја видам и да ја имам, не’ праша Илчо? Имаше само три години…
-Да, може сите му одговоривме. Меѓутоа како времето минуваше Илчовата желба тлееше. Еден ден Илчо не’ праша.
– Зашто се плашите од Геновева, таа е малечка, ајде да ја замолиме ако сака да ми ја даде да ја погалам птицата …ми ветивте! Го знаевме тоа, но знаевме декa е неостварливо. Вечерта го скроивме планот, да ја заробиме и да го украдеме гнездото, токму во нашиот влез, додека се симнува. Јас и Славица, додека Драган ќе чува стража во влезот.Секој на својата позиција спремни, ја исчекувавме …притоа го дишевме нејзиниот јак мирис. Геновева се симнуваше, и тропаше со штиклите.
–”Напаѓаме”- беше гласот на Славица. Ја зграпчивме Геновева од сите страни, таа легна на патосот и почна да бара помош, додека јас и Славица и го влечеме гнездото, кое
никако не се издвојуваше од главата, таа врискаше и викаше…
-Ке ве казнам за ова, ке ве кажам на мајка ви! Илчо, се смееше и рипкаше.По некое време се откажавме, не успеавме, а таа побегна надолу. Добро што не видовме колку е љута! Со празни раце се вративме дома. Илчо плачеше…
-Ја сакам златната птица. Повторуваше. Драган му донесе еден Гулаб и со водени боици ги обоил крилата на гулабот жолти. Цел ден Илчо весело си играше и го галеше и хранеше и му стави име Геновева.
Вечерта, заѕвони звоното и се слушна силно тропање на вратата..мајка ми ја отвори.Гласот на Геновева грмеше, а ние се криевме, Илчо и Драган под креветот, Славица во ормарот, а јас позади мајка ми адвокатски. Се’…се’ и
изнакажа на мајка ми. Додека мајка ми и објасни дека и таа е виновна бидејќи има недоразбирања и нема да се повтори… убедливо, јас довикнав…ние сме само деца и мислевме дека носиш гнездото на главата! Таа се налути и ја тресна вратата. Толку беше мајка ми црвена во лицето, што помислив…што следува. Казна!
Мајка ми на наше изненадување почна толку многу да се смее, што ечеше!
-Деца, доаѓајте! Слушајте ме.- Јас ви реков дека тоа на главата на Геновева е птичјо гнездо затоа што така изгледа, но тоа е пунџа, …бидејќи е скапо да се прави таква фризура ви реков има ”Златна птица внатре”.. и вие поверувавте. Од каде ви е гулабот?-Не’ праша! Од Драган. Одговори Илчо! -Златен е.
Мајка ми отиде во подрумот и ги пронајде скриените гулаби на Драган, ги однесе надвор и ги пушти на слобода, заедно со златниот Гулаб! Лута беше – но, само глумеше. Знаевме дека ни прости.
Додека Геновева продолжи со својата пунџа, да царува во влезот, мирисот остана да тлее по цели денови…со години…
Не разговараше повеќе со нас-не ни прости никогаш!
