Денес,
зимско сонце игра над езерото
додека ме опива мирис на кајсија,
мирис на чај, на душа и стих.
Секоја голтка чај
ме гушка топло околу вратот
во моето замислено патување
низ времето за мене.
Исто како во старата чајџилница
на плоштадот Конкорд
што прочистува мисла
додека сликам со зборови
низ Елисејските полиња.
Денес,
ја кревам маглата од очиве
за да ги видам пак боите на чајот.
Старица од Пустец со збрчкана рака
ми подава китка планински чај.
Нејзината облека молчи
растерувајќи сиви облаци.
Говорот е милозлив, близок, мој, нашински.
Расфлани капки дожд на стаклото до мене
чиниш скокаат во нејзините очи.
Топол ветер шиба во мојата студена пот
растворена во киселоста на утрото.
Ја отворам вистината во чајот.
Низ сливот на стихови
се враќа назад водената мирисна пареа
како капка врз корицата на животот.
(01.02.2020)
