russia

Олга Панкина (Русија): СУДЬБА ПОЭТА

Мы пока витаем в эмпиреях,

но потом без слез и без соплей

вздернут нас читатели на реях

наших графоманских кораблей.

Побредем тогда дорогой длинной

мы туда, где состраданья нет,

где засчитан явкою с повинной

будет мой удачнейший сонет.

– По пятеркам и без разговоров! –

и этап из женщин и мужчин

проведет по дебрям коридоров

ангел, по нашивкам – нижний чин.

Секретарь, зарывшийся в бумажки,

примет (распишитесь тут и тут).

– А, поэты… По особо тяжким?

Сколько ж их, идут все и идут.

И в преддверьи – знаю, что не рая –

папку взяв с наклейкою “грехи”,

забубнит, слова перевирая,

эти глуповатые стихи.

svetlanapetkovska

Благица Петковска: Без Наслов

A— —– Q

Меѓу алфа и омега,
од А до Ш,
од Атлантида до Шамбала,
се грчи, прпелка душата.
Каков ли вител нѐ носи,
како само времето сече парче
од сегашен миг –
мигновено, и никогаш веќе.
Љубовта згасната,
сега и овде,
таму е вечен, завиорен ветер –

сказна љубовна на вселената.

svetlanahjocikj

Светлана Христова Јоциќ: Молитва за мајсторите на невестинските ковчези

О , Господи мој , пријди .

Пријди поблиску од воздухот

поблиску и од светлината.

Со семе пријди.

Со семе украси.

Украси ги рацете на мајсторите

На ковчезите, невестините.

Пријди поблиску и поблиску

и од здивот поблиску.

Со посев пријди .

Со посев наполни.

Наполни ги ковчезите на невестите

Скришните , свадбените.

Испразни го , Господе мој

треперењето на прстите

В раце држат Невен цвеќе

Води им ги рацете

Невен цвеќе да засадат

спреди ковчег невестински.

Насобери стракој,

лисје пресвиено.

Отреби ги латиците свенатите.

Отклопи ги мој Господе

капаците,ковчезите

прекрени ги темниците.

О, Господе мој , пријди.

На ковчегот Невен зацутува.

lebarka

Христо Петрески: Лебарка

Со силен удар од десната рака
Црната лебарка ја залепив за жолтите плочки
Од купатилото
Каде најверојатно бевме само јас и таа

Не се ни помрдна
Иако панично трчаше пред тоа
А јас ја фрлив во клозетската шолја
И пуштив вода за да бидам сигурен дека нема да избега

Потоа долго седев на белиот порцелан
И размислував за лебарките
Кои одвреме навреме пак ќе се појават
А леб очигледно има се помалку

 

Скопје, 27 март 2020 година 

Image

Христо Петрески: Вкусот на црешите

Само тој што не започнал да раскажувал – не раскажал ништо, односно не стигнал од една до друга точка, не направил ни една стапка ни постапка… Така и јас, си добив домашна задача да раскажам за моето детствго, но од каде да почнам и каде да завршам… Дали да раскажувам за првата или за втората куќа, зашто имавме и живеевме во две куќи во селото Растојца – Крушевско, а сега Демирхисарско. Дали да раскажувам за кучето Мурго, коњот Брешко, кравата Мерка, или…
Па, ајде веќе раскажувај – како да го слушам Вашиот глас и негодување.
Или, како да не раскажам дека учев во три села: Растојца, Ракитница и Жван, а потоа – во Белград!
Но, како што секоја приказна има свој почеток и крај, така и јас најпрвин ќе кажам (потсетам) дека селото Растојца е едно од најубавите села, зашто не е ниту полско, ниту планинско, туку и едното и другото истовремено.
Под селото тече реката со многу необично и оригинално име – се вика Жаба, зашто има жаби, но има и риби, а во неа ловевме и тоа со раце под камчињата – покрај мренчиња и кленчиња и пастрмки со вистински црвени точки. Не многу големи, но доволни ако не да се најадеме, тогаш барем да пробаме и да се пофалиме со низалката од врба на која ги нижевме.
А, кога сме веќе кај врбата – токму од врба правевме свирчиња, во пролет, кога врбите имаа сок, а ние ги делкавме и правевме свирчињата и така трчајќи и свиркајќи беревме и јадевме киселица по ливадите. Но, беревме и јаглики, качунки, темјанушки, боливач, липа, кантарион, вратика… Всушност, бевме дел од природата и живеевме и со неа и сред неа, да не речам во неа!
Како деца јас и брат ми имавме куче Мурго, волчјак, попаметно дури и од човек.
Возевме велосипед, кои ние го нарекувавме точак и со него одевме на училиште во Жван.
Одвај чекавме да узреат дивите јагоди, но и комшиските и селски црешни и јаболка петровки.
Ќе скубневме грозје од лозниците и малкуте лозја, а имавме и вкусни и крупни лубеници  и дињи кои беа презрели и распукани, но и пиперки долги како рогови од брав и патлиџани розови и слатки како шербет.
Сега си велам каде отиде (исчезна) сета таа здрава и вкусна храна, па веќе не може да се повтори и повторно вкуси истиот тој детски вкус!!!
Колбасите беа со чисто месо, со праз и црвени пиперки, а највкусни беа варени со грав или испечени на раженче над жарјето од огништето во шпоретот на дрва.
Ако продолжам вака со набројување и потсетување само за храната – некој ќе рече дека сме биле гладни, што и не е далеку од вистината, зашто одвај чекавме да си заминат гостите па да остане нешто и за нас децата!
Но, не бвеме само гладни, бевме и алчни и стрвни, немирни и постојано во движење (шетање и трчање), лекциите ги учевме од нога, а и домашните ги пишувавме најбрзо што може – под газиена ламба, а подоцна и под електрична сијалица.
Со парчето леб намачкано со свинска маст, сол и пипер, или со вода и шеќер, или со зејтин и пипер, одевме на фудбал, на капење, на клиска, криенка-миженка, брканица, а понекогаш и на малку кредење во некоја забранета градина, лозје, бостан или овоштарник.
Најголема беше радоста, дури волшебна, од качувањето на коњ, возењето точак на еден педал, играњето во сламата и сеното во плавнета… Таму се чуваа зелените лубеници, но и крушите кои дозреваа од доцна есен до рана зима.
А, кога ќе паднеше првиот снег – ние бевме први со самонаправените санки и дрвени скии на најблиската тумба на ридот.
Но, не сакав физичко и музичко, ниту општотехничко и хемија, туку математика, физика, македонски, историја, географија, биологија…
Ги сакав учителот Миле од соседното село Ракитница, каде завшив трето и четврто одделение, но и класниот Стојан од Брезово кој ми предаваше француски и Бошко од Доленци кој ми предаваше математика и физика, а добри беа и Ило од Граиште кој ми предаваше историја, Иванка од Жван по македонски и речиси сите други наставници во Жван.
Како деца им помагавме на родителите со носење вода од селските чешми, сечење и трупење дрва, нижење тутун и слични други работи, но најмногу им се радувавме на селските слави: Ѓурѓовден, Меркурија и Свети Ѓорѓија, а се разбира и на празниците: Велигден, Бадник, Коледе, Василица…
Моите родители Васил и Круна и брат ми Гоце и јас точно знаевме од каде и кога изгрева и заоѓа сонцето, па не ни требаше ни вистински часовник и затоа гледавме што побрзо да излеземе од дома, а што подоцна да се вратиме од полето и нивите…
Се радувавме, па дури и потскокнувавме од радост кога ќе добивме петка, а најмногу кога ќе ни беа сите оценки петки и кога ќе добиевме книга како подарок за одличниот успех и примерното поведение!
Газевме длабоки снегови, кои беа навистина големи но и ни се гледаа така зашто ние бевме мали. Дури и кога би можело – никогаш не би го пртоменил своето детство, истото она кое беше и гладно и бедно, и премрзнато и плашливо, и храбро и немирно, и единствено и неповратно…
Па, токму и поради тие незаборавни и несекојдневни спомени, минатата година ја реновиравме родната куќа, ја овновивме авлијата, ги исчистивме и средивме (модернизиравме) собите, зашто сега имаме и дома чешми со купатила и вода, каучи а не железни и дрвени кревети, радија и телевизори, па дури и интернет што тогаш не можевме ни да го сониме, а не пак и да го замислиме…
Мојот наставник Бошко, математичарот и физичарот, предвидуваше дека ќе станам втор Никола Тесла, но ако Тесла не станав – станав новинар, писател и професор, па еве вака можам самиот и постојано и да си ги запишувам, раскажувам и објавувам своите спомени, сеќавања, кои се едни и единствени!
Сега во Растојца расте висока трева, нивите се претвораат во ливади, но белки еден ден повторно ќе растат и трчаат по ливадите, низ реката и по селските улици немирни, весели и убави деца!
asdf

Христо Петрески: МОРЕТО И ЧОВЕКОТ

Морето беше огромно и лежеше пред неговите две боси ладни нозе кои беа помали и понесреќни во тој миг и од муцката на едно обично најмалечко и гладно куче

А тој се чудеше и бунеше со ужас во себеси бидејќи нешто од револт му се поткреваше одвнатре како тоа да не знае да плива а е воден знак и цел живот го помина покрај темните и непрегледни води

Затоа морето одеднаш скокна од дното на планинскиот теснец како да ја поткрена опашката и рипна право во устата на љубопитникот кој како прв пат да гледаше толку многу голема студена и чиста вода во која е се потопено освен неговите  две помодрени нозе

Но со ѓаволот нема шега, па морето влезе и не сакаше веќе да излезе надвор каде не само што му беш студено туку немаше веќе ни потреба од тоа зашто и онака не го држеа а не пак да одат некаде двете кутри тенки нозе за жалење суви како ластегарки а сега веќе морски нозе

Не не скокна морето и не ми се врати назад за да го гледа единствениот осамен човек крај брегот ниту дојдоа рибите коралите медузите и други морски животни и растенија да бараат прошка и помирување, туку човекот не можејќи да ја поднесе тежината и скокна за прв и последен пат во водата каде лебдеше на површината некаков изгужван бел лист на кој некој поет цело време се обидувал да напише песна но не успевал во тоа зашто насловот бил недоволно инспиративен иако стоел и на корицата од книгата Песна и море