ВОЛКОТ РИЦАР
Многу, многу дамна,
во мало едно, наше село,
во долината оваа рамна
се случи ова на дело.
Селото беше мошне мало,
куќи, дваесетина на број,
децата јадеа леб и сало
сиромашки, но од горд сој!
Јунак имаше в тогај, еден!
Над јунаците – јунак, борач
работник беше тој вреден
најдобар во селото орач!
Еден ден, в зори црни,
глас некаков тој слушна
надвор, кајшто дожд врни,
виде нешто кај се мушна.
Од креветот полека стана,
туфек пушка, в раце фати,
” Добра е, рече, нема мана,
ќе пукам со неа со саати!”
И ластегарка една чапна
чапна со чатали и рошка!
Кога некој, в двор стапна
ќе плаче тој ко црна вошка!
Наведнат, под амбар ѕирна
животинче виде диво
родено од мајка мирна
со кожувче меко, сиво!
Да е куче , куче не е…
Ниту на мече, тоа личи,
исплашено е, солзи лее,
глас пушта ко да квичи!
Гледа јунак и се чуди:
– Живинче е некое, диво
дошло мене да ми суди
штом влакното му е сиво.
Нема ѕверче кај да бега!
Свршено е, му дојде крај!
Ќе нанишанам добро, сега,
и ќе оди во небесен рај!-
–Јунаку немој, аман, стој!
Немој да маваш со лушка,
овците, сите ти се на број
не пукај, ниту со таа пушка!
Еве, гледај, јас сум волк!
Но не сум како сите волци
туку сум со скршен колк
од удари со стотина колци!
Добар сум и умен, знај,
во мене крв црвена тече
на рицари од овој крај,
таа силно тука и ме влече!
Мојот татко беше крал
на ова село, на овој крај,
имаше тука дворец мал,
што блескаше сиот в сјај!-
Го гледа Гоце, јунак млад,
го гледа така, волкот мал,
ранет, стуткан тој во лад,
се смири, му падна жал…
–Дојди, волчко, дојди тука!
Нема лошо да ти сторам,
со пушката нема јас да пукам,
туку за животот ќе се борам.
Пополека, ајде сега стани,
во прегратки да те гушнам,
да ти лечам тешки рани,
приказните да ти слушнам.
Со сто маки, волчко стана.
Од очи тој солзи топли лее,
го боли длабоката рана,
болката во неа сеуште тлее.
Во куќатата влегоа стара.
Волчко во креветот легна
а јунакот наш нешто бара
со завој тој, рана му стегна!
Минаа така месеци два–три!
Се излечија и болки и рани,
стравот веќе негде се скри:
волчко можеше и да стани.
Радост од младешкото лице
на јунак Гоце, свети и блика!
А волчко, ко глувчето Мице
со другарот сака да се слика!
Верни другари, станаа тие,
го делеа лебот и креветот еден:
кога едниот во него спие,
другиот работи и е вреден…
Секој ден во планина вјасат,
за на зима дрва суви сечат
и стадо овци заедно пасат,
песни пеат, в долови што ечат.
Еден летен сончев, убав ден,
седнати во ливадата цветна
под жолт, расцутен висок дрен:
Гоце јунак, со умот негде летна:
–Рицару, пријателу мил ем драг,
и ти гледаш како време мине,
годините мои, минаа веќе праг,
да се женам сакам, кралски сине!
Но, која ли мома, ваков ќе ме сака,
сиромав за нигде
