Несвесни за своите чекори,
како во бунило,
сал одек се слуша
во кругот на времето
(чуден круг низ тунелот на животниот лавиринт)
неизвесноста се поигрува,
не мами во нови надежи
и надитрени зачекоруваме,
но чекорот запира
и помислуваме – тука е крајот,
несвесни дека постои само напред
и нема враќање назад,
точка ставаме,
но точката во запирка преминува
и нашето наивно талкање продолжува
до еден момент на радост,
до трошка среќа
која надеж во вените ни вбризгува,
та ни се присторува
дека до облаците сини ги допираме
и врвот го досегнуваме
се до мигот,
кога запирката точка станува.
Преплашени
дека сè има свој почеток и крај
лакомо го дојадуваме
краешничето од животната погача
и спас бараме во љубов бескрајна,
за неа молиме
и за момент се запрашуваме:
Дали љубовта доаѓа како одек
на нашата длабока молитва,
од нашите воздишки тешки
кои повремено од душата се откорнуваат,
дали љубовта е плод на нашето постоење
и дали љубовта
точката во запирка ја претвора,
а се друго е илузија!?
