Седам и размислувам,
погледнувам над небото,
затварам очи и мислам…
Колку било убаво да си сам
да го осетиш своето присуство
да си угодиш на себе си.
И сега кога остануваш сам
гледаш колку си осамен,
сега гледаш кој е до тебе
ја гледаш вистинската слика за себе.
Молкот преовладува, го слушам
само својот глас и трепет.
Вистината не може да се замени
со лагата, кога веќе молкот е
еден чекор напред.
Молкот ме обзема, ме остави без здив
без да размислам за денес за утре па
можеби и за некој нареден ден, колку е само
битно да си посветиш од своето време за себе.
Ако тоа не го направиш сега за себе, тогаш кога и кој ќе ти помогне
Ема Атанасовска
