На кој раб ме донесе?
каде ме однесе?
ме доведе да молам
и трошки љубов собирам
од утро до мрак самувам
себеси преколнувам
еј судбино… што ли ти згрешив?
заборав да бидам…
несреќен да останам
без топлина да живеам…
денови да бројам
месеци години
и пак немир да имам
да се навикнувам
на празнотија душевна
во солзите утеха да најдам
низ стихови искажам
дека добро сум а не сум
и во себе тајни кријам
а со една воздишка издавам
дека не ми е сеедно
што срце копнежливо од соништа разделувам
за полесно да ми биде кога ќе помислам
дека сè што следи без радост ќе го дочекам
и пак среќен пред сите глумам.
Еј судбино! тоа боли
и како сол на рана пече и гори.
Знаеш ли?
Вукашин Ступар
